ฉันคิดถึงเธอจนไม่รู้ว่าฉันต้องทำอย่างไร
เมื่อความเป็นจริงมันบังคับให้ฉันไม่อาจโทรไป
ทำได้แค่เขียนเพลง เพื่อปลอบให้ตัวเองทนไหว
เขียนยากอยู่นิดนึง ต้องคอยมาตัดคำว่าคิดถึงเธอออกไป

ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอนั้น จะคิดเหมือนกันบ้างไหม
ถ้าฉันไม่ร้องเป็นเพลงนี้ คงไม่มีวันถามออกไป
ถ้อยคำเป็นล้านคำ ข้างใน
อยากให้เธอรู้ตัว แต่ก็กลัวเธอจะหนีไป ไม่ไหว

*
ที่เธอรับที่เธอได้รู้ ที่เธอได้เห็น
มันแค่ 1 เปอเซนต์ที่มาจากใจฉัน
เพราะที่เหลือมันคือความรัก ที่มากกว่าเพื่อนกัน
ไม่มีวัน ที่จะบอกไป
ขอ แค่เราได้คุยกันอย่างนี้ ให้ 99 ส่วนความรักที่มี ปล่อยให้ฉันกลืนมันไว้ข้างใน

ฉันคิดถึงเธอฉันก็รู้แค่ฉันต้องอยู่กับความจริง
ชีวิตใช่จะสมใจ ไปทุกสิ่ง
แค่เรายังเหมือนเดิม ก็สุขมากเกินพอแล้ว จริงๆ

(*)

แม้บางทีมีปวดร้าวบ้าง
ระหว่างทางอาจมีเสียใจ
แค่ได้คุยได้พบ บวกลบแล้วฉันสุขใจ
แค่คิดถึงเธอจนไม่รู้ว่าฉันต้องทำอย่างไร

ที่เธอรับที่เธอได้รู้ ที่เธอได้เห็น
มันแค่ 1 เปอเซนต์ที่มาจากใจฉัน
เพราะที่เหลือมันคือความรัก ที่มากกว่าเพื่อนกัน
ไม่มีวัน ที่จะบอกไป

ทุกความลับที่ฉันซ่อนไว้ ไม่ได้บอกเธอ
บอกมันอยู่เสมอ ด้วยดวงตาของฉัน
แม้ว่าเธอบังเอิญได้เห็นแล้วไม่เป็นเช่นกัน
โปรดอย่าจำและอย่าใส่ใจ
ขอ แค่เราได้คุยกันอย่างนี้ ให้ 99 ส่วนความรักที่มี ปล่อยให้ฉันกลืนมันไว้ข้างใน