ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ก็จำไม่ได้นัก
ที่ฉันจำเป็นต้องอยู่อย่างคนที่แอบรัก
ต่อให้ฉันให้เธอร้อย มันก็น้อยไป
คนที่รอ คนที่คอย ได้แต่น้อยใจ

ถึงฉันจะทำอะไรทุกอย่างไปมากสักแค่ไหน
ไม่มีสักครั้งที่คล้ายว่าเธอนั้นจะหวั่นไหว
คนไม่รัก คือไม่รัก ก็ต้องเข้าใจ
คนคนนั้น ไม่ใช่ฉัน จะให้ทำไง

ถึงฉันไม่ได้ต้องการจะไป แต่ยังไงก็คงจะต้องลา
เมื่อเธอนั้นให้คำตอบมาทางสายตา

ก็คงต้องยอมจำนน กับคนไม่มีใจ
ยอมจำลา แม้ว่ารักสักเท่าไหร่
ไม่จำเป็นว่าฉันรักแค่ไหน
แค่เธอไม่ได้รักก็แค่นั้น
ยอมจำใจ เอ่ยคำว่าลาก่อน
ใจจำยอม รับว่าเธอนั้นต้องไป
กับความจริงว่าฉันมันไม่ใช่
แค่ต้องจำเอาไว้เธอไม่รักกัน

คิดถึงเท่าไร คิดถึงเท่าไร มันก็ไม่เคยถึง
ไม่รู้ฉันเป็นคนที่เท่าไรที่เธอจะนึกถึง
ต่อให้สายตาของฉันมันบอกว่ารักเท่าไร
เธอกลับมอง มองกลับมา อย่างคนทั่วไป
พยายาม แค่คำที่ไม่มีความหมาย
จำได้ไหม ที่จริงน่ะเธอไม่เคยขอ
ฉันเพิ่งเข้าใจ เพิ่งเข้าใจในคำว่าดีไม่พอ
ทำดีให้ตายไม่มีความหมายถ้าไม่ใช่คนที่เขารอ