เธอออกเดินทางไปยังที่แสนไกล
ความทะเยอทะยานเป็นเรื่องที่เข้าใจ
แต่ความแตกต่างก็ทำให้เธอถูกกีดกัน

เธออาจจะแพ้ต่อโชคชะตา
โอ้เทวดาไม่ยอมรับเธอสักที
ความหวังที่มีเหมือนมันช่างดูห่างไกล

เธอเริ่มเบื่อ เริ่มท้อ เริ่มบ่น สับสนหนทางที่เดินไป
เธอต้องการกำลังใจ บนเส้นทางที่ไม่มั่นคง

ในอพาร์ตเม้นต์เธอมีแค่เตียง
ที่มีแต่เสียงร้องไห้ของเธอ
เธอเหนื่อย เธอท้อ หรือเธอก็หวั่นไหว

เมื่อก้มลงมองที่พื้นหินอ่อน
ที่มีโทนสีคล้ายบ้านของเธอ
เธอ คิดถึง Home Floor

พื้นหินอ่อนที่ล้มตัวนอน คลายร้อนที่มีอยู่ในใจ
เวลาที่อ่อนล้าอ่อนแรงลงไป เจ็บปวดแค่ไหนยังมีบ้านเรา
มีแม่คอยอยู่ มีข้าวหม้อเดิมที่เลี้ยงเรามาแต่เยาว์วัย
มีพ่อคอยเป็นกำลังใจ มีเพื่อนคอยส่งยิ้มให้เธอ